Hoofdzaken

Jaren geleden ben ik naar een van de eerste lezingen van Emile Ratelband geweest, op de universiteit hier in Maastricht. Dat was, hoe zal ik het zeggen, een spannende avond. Niet alleen vanwege het opzwepend gehalte ervan, maar ook omdat  mensen in glasscherven mochten springen en iedereen op het laatst - naar dat hoogtepunt werd zorgvuldig toegewerkt-  de fameuze vuurloop mocht doen.

Het thema van de avond was dat je alles kunt als je maar in jezelf gelooft.

Ja, dat snap ik. Toch een beetje een dooddoener. Maar niet voor Emile.

Hij leerde ons dat je je eigen hoofd gewoon voor het lapje moet houden en dan zijn de mogelijkheden schier oneindig. Enter kolenbaan.

Je maakt jezelf  wijs dat je over koel mos loopt en hop, daar ga je als een tierelier over die hete kolen, van als ik het me goed herinner, 1300 graden.

Euforisch stortte ik me aan het einde van mijn loopje in de armen van de eerste mevrouw Ratelband, want zij ving de mensen op die Emile eroverheen had gejaagd. Nu zou ik alles aankunnen! Geen berg zou meer te hoog zijn! Ongelooflijk dat mijn hoofd dit kon bewerkstelligen!

Thuis wilde ik, nog steeds euforisch , vertellen wat ik had meegemaakt en meer nog, laten zien wat ik had geleerd. Ik, die het vuur had getrotseerd, greep een brandende sigaret en met een woeste beweging trapte ik hem met mijn blote voet uit, ondertussen "koel mos!"schreeuwend. Even woest stond ik een halve minuut later met mijn voet onder de koude douche. Met een joekel van een brandwond.

Hm. De herprogrammering was wel erg snel uitgewerkt. Je kon hier moeilijk van een lange termijneffect spreken.

Ik kon het niet helpen dat ik me een beetje bekocht voelde door Emile.

Maar toch...ik had er wél over heen gelopen.

Dat idee heeft me daarna nog vaker beziggehouden. Geen haar op mijn hoofd die er aan dacht om nog eens met vuur te spelen, alleen heb ik me afgevraagd wat dan wel een blijvende verandering aan zou brengen.

Wat is eigenlijk het verband tussen geest en lichaam? Kan ik echt, door lichamelijk iets te doen, mijn geest blijvend beïnvloeden?

Dat zou ik willen weten. En graag nu als het kan, want op dit moment sta ik op een kruispunt voor mijn gevoel, ik zou het liefst fulltime willen  schrijven. 

Maar durf ik dat? Kan ik dat? Hoeveel mensen willen dat niet ook, en waarom zou ik eruit springen? Allemaal onzekere stemmetjes in mijn hoofd.

Ik merkte, dat als ik gesport had, ik direct daarna een stuk daadkrachtiger was. M’n hele administratie sjeesde ik er na een uurtje cardio zo doorheen. Zou daar een verband liggen?

Als ik me nu een bijna onmogelijk lichamelijk doel stel, wat voor effect gaat dat hebben op mijn hoofd? Durf ik dan wat voortvarender te werk te gaan? Misschien, als ik mijn fysieke grenzen langdurig enorm verleg, gaat mijn hoofd termijnsgewijs mee.

Ik ga een antwoord op die vragen zoeken,, en ik geef mezelf daar een maand de tijd voor.

In die maand ga ik onder begeleiding van Gabriel Greenstein ,  ex-commandant uit het Israëlische leger , fysiotherapeut en mental coach een pittige training volgen.

No shit for sissies, ik moet wel het idee hebben dat er wat gebéurt. Dus Krav Maga, stresstraining, uitputtingstraining, met als toetje TacFit workout.

En  along the way, gaan diverse artsen daar hun licht over laten schijnen.

Want wat gebeurt er met mijn lichaam, en met mijn hoofd?

Wordt vervolgd….

Voor meer informatie over zelfverdediging op basis van Krav Maga;  www.g-safe.eu.