Loslaten…opruimen

De vrouw waar ik naar kijk is prachtig, alleen ziet ze het zelf nog niet. Of niet meer. Het is een paradijsvogel, vol kleur en pracht. 

Haar ogen sprankelen, tussen het verdriet door zie ik de levenskracht vonken. 

Alleen is die wat uitgeput door de verkeerde dingen. 

Ze mailde me het eerst, maar vertelt me nu live haar verhaal. Het is zoveel van alles, daar ga ik niet eens in roeren. Het is erg veel. Velen zouden het teveel noemen. Maar ik ben nieuwsgierig naar de feniks achter de paradijsvogel. Want ze is krachtig. 

Alleen voelt ze dat even niet meer. 

In zo’n geval ben ik ook niet van plan daar voorlopig in te gaan roeren, dat zou niet eens verstandig zijn. Soms is ‘shock and adapt’ heel werkzaam, maar niet in dit geval, het is teveel. 

In dit geval mag er eerst opgeruimd worden, heel simpel. En dan werkt de ‘kledingkast’ manier beter. Gewoon even clean bekijken.

Want wat doe je met een klerenkast die je wil opruimen? 

Alles op de grond. Wat mag blijven? Wat kan weg? Zijn er twijfelgevallen? 

Dat is leuk om te doen, en erg vervullend. 

Hup…dit kan weg…en dit…ook geen doel meer…nooit gedragen, weg…dit past voor geen meter meer, weg…te klein geworden..aiii, dit doet echt pijn aan m’n ogen…het voelt heerlijk om dingen aan de kant te gooien. Het geeft ruimte. Letterlijk en figuurlijk. 

Dit mag of moet blijven…en hier is een twijfelaar. Die leggen we even op een aparte stapel.

Nog een. 

En weer een paar dingen die weg kunnen. Ho, maar dit is echt móói, en staat je goed, hier met dat ding, dat blijft. 

Het haalt het speelse in haar naar boven. Ze gooit, ze smijt, ze past opnieuw. Alleen niet met kleren. 

‘Staat me dit?’ Ze vraagt het niet specifiek, maar ik zie het in haar ogen. 

Test maar, speel maar, ik vind het heerlijk om te zien. 

“Ja, dit ben jij, dit vertegenwoordigt jóú, kijk eens in de spiegel?’ 

Dat laatste is een uitdaging, kijken in de spiegel naar jezelf, behangen met dingen waarvan je dacht dat ze waarde hadden maar je uiteindelijk als een soort korset afknelden, maar ook bekleed met dingen van waarde die ze eerst niet inzag. 

‘Serieus nooit gedacht dat dit bij me paste. Ik kocht het, maar deed er niks mee’.

Snap ik, spullen van waarde vereisen eigen-waarde om ze daadwerkelijk te rocken. 

En dat betekent ook; het nieuwe aanvaarden, en het oude verkeerd hangende in de doos stoppen met ‘weg ermee’ erop. 

De dingen die mogen blijven, hangen we terug in de kast, maar nu gesorteerd. 

Kijk, daar is al wat meer overzicht. Er hangen een paar prachtstukken in de kast, classics. Karaktereigenschappen. Persoonlijkheidskenmerken. 

Één of twee dingen die niet meer gedragen worden maar wel iets betekenen, gaan naar de naaister. Er wordt een dekentje of kussenovertrek van gemaakt  zodat het op een betere manier gebruikt wordt. Anders, maar beter. Wat kan er wel mee? 

Wat echt weg kan, doen we voorlopig even in een doos en behandelen we voorlopig even alsof het toxic waste is. Wat is de inhoud die overblijft?

Een kapitaal aan opgebouwde spullen, eigenschappen, die de persoonlijkheid versterken. 

Alles wat verzwakt mag van mij bij het oud vuil, of de fik erin, of zelfs naar de kringloop omdat one person’s trash another ones treasure is, -tenzij zó slecht gemaakt dat het niemand staat-,  maar ik weet ook dat afscheid nemen even duurt. 

Dingen van jezelf die je jaren hebt gekoesterd in de zin van ‘misschien komt de juiste gelegenheid nog’, of ‘misschien gaat het ooit echt goed zitten’ hebben ook een lading. Een zware ook nog. Soms sleep je die verhuizing na verhuizing mee, de kast steeds opnieuw verstevigend of in nieuwe kasten terwijl je er dus steeds opnieuw stukken inhangt die uiteindelijk geen echte waarde voor jezelf vertegenwoordigen. 

Ze vertegenwoordigen wel patronen, en zelfs mensen. Uit haar verhaal. 

Maar dat verhaal, dat gaan we nu opnieuw schrijven. 

Het begin is gemaakt. Er is ruimte, er is orde, alles hangt er prachtig in op een manier die overzichtelijk is. 

En die doos met afval, dat komt hierna aan de orde. Die staat even in de kelder. Kijken we later naar, naar wat daar mee moet. Alles in stapjes, alles in beetjes. 

Loslaten kost tijd. 

Nu eerst concentreren op wat wel staat, wat flatteert, wat versterkt. 

Omdat dát de inhoud is die terzake doet. En waar ze mee verder komt. 

De les die zit in impulsaankopen doen die niet passen, komt later. 

Nu eerst de les van loslaten, en zichzelf vergeven voor al die uitverkoopjes die uiteindelijk nog te duur bleken, de stukken waarin echt geïnvesteerd is maar slechts verlies vertegenwoordigden.

Loslaten is eigenlijk opruimen. 

Er is ruimte.

En ik zie haar met de minuut mooier worden.