serendipity: Slotzaken

Nu het project is afgerond, is het natuurlijk leuk om te kijken of de door mij gevoelde veranderingen ook een wetenschappelijk te onderbouwen basis hebben.

Met andere woorden, is het effect aantoonbaar?

Het kan namelijk ook zo zijn dat ik me helemaal jofel voel, maar dat het eindresultaat hetzelfde is als na de vuurloop van Emile: nihil.

Dat zou best lullig zijn, want dan heb ik er op de lange termijn nog niks aan.

Dus.

Voordat ik de uitslag van de tweede test bij Ron Henfling kreeg,( zie voor de eerste, voorafgaand aan de trainingen, de post “Hartzaken” eerder op deze blog) heb ik aan Prof. Dr. Judith Homberg, medewerker aan de Neurobiologische afdeling van de Radboud Universiteit Nijmegen en winnaar van de Young Scientist Award 2011, gevraagd wat het effect op mijn hersens zou kunnen zijn.

Neurobiologie is, zeg maar, het ‘Wij zijn ons brein” gebied van de neurologie. Mijn vraag aan haar was simpel; kunnen er, door de training die ik onderga, blijvende gedragsveranderingen optreden? Of, iets gerichter; zijn mijn hersens in staat om, als ik op deze manier mijn grenzen leer stellen en mijn zelfvertrouwen vergroten, nieuwe verbindingen te kweken of nieuwe beloningsgebieden te activeren?

Het antwoord is ietwat technisch maar vooruit, bijt er maar doorheen:

“Er is een mechanisme, genaamd epigenetica,dat via omgevingsfactoren de expressie van genen langdurig kan veranderen. Deze genen liggen vast vanaf de geboorte en veranderen in principe niet meer, maar epigenetische veranderingen, veranderingen in DNAstructuur en daarmee genexpressie, stellen ons in staat om te leren van ervaringen als een moleculair geheugen waarvan de gevolgen jaren later nog zichtbaar zijn.

Ik kan me voorstellen dat de trainingen die jij ondergaat ook epigenetische veranderingen induceren, wat jou in staat stelt op een later moment in het leven zware fysieke of mentale stressvolle situaties het hoofd te bieden. Dit zijn een soort neuroplastische veranderingen ( “ braintraining”; http://addkenmerken.net/neuroplasticiteit/neuroplasticiteit-en-gedachten/ ,D), en als er een trigger is kan genexpressie zodanig veranderen dat je de tools uit de kast haalt om naar de situatie te kunnen handelen. En de genen die tot expressie kunnen komen - of juist onderdrukt worden- zijn vaak betrokken bij die neuroplastische processen zoals meer of minder contact tussen neuronen (zorgen voor de verbinding tussen verschillende hersendelen, D.) en zal je reactie op stimuli uit de omgeving veranderen. In positieve zin, maar soms ook in negatieve. Als je kijkt naar mensen die succesvol zijn in sport of beroep, zijn dat vaak mensen die niks cadeau hebben gekregen en hard hebben moeten vechten.

Controle of iets doorstaan kan dus inderdaad het beloningssysteem activeren.”

Mijn hersens zijn zodoende druk aan het werk geweest. Ja, nieuwe verbindingen en beloningsgebieden kunnen dus ook later nog aangelegd worden. En ja, de verandering is ook blijvend.

Ze benadrukt wel dat het op deze specifieke manier nog nooit onderzocht is, en dat het ook belangrijk is dat het verrijkend gevonden wordt. Als het alleen maar als uitputtend wordt ervaren is werkt het niet.

En daarmee komen we weer terug bij Prof. Harm Kuipers; doorzettingsvermogen moet wél in aanleg aanwezig zijn.

Kijk eens aan. Tot zover het neurobiologische gedeelte, en met die wetenschap in het achterhoofd ga ik op naar Ron voor de orthomoleculaire uitslag.

Daar mag ik weer aan de inmiddels vertrouwde muis die de elektomagnetische waarden van mijn organen meet. Oef. Spannend.

Een van de motto’s van Krav Maga is “lichaam volgt hoofd”. Dit gaat eigenlijk op bij grepen waarbij je iemand aan het hoofd vasthoudt zodat iemand, om zijn eigen nek niet te breken, wel mee móet bewegen, maar zou ik, door me lichamelijk sterker te voelen mijn gevoel mee kunnen trekken en daarmee ook weer de daarmee corresponderende delen van mijn lichaam? Ergo;hoofd volgt lichaam volgt hoofd?

Het antwoord verschijnt al op het scherm.

Ik heb blijkbaar in de recordtijd van vijf weken, door me te laten afbeulen en weer opbouwen, me maanden of jaren van therapie bespaard.

Hoe cool is dat. Fantastisch. Ik word er helemaal blij van, voor zover ik dat nog niet was inmiddels.

Mijn grenzen: van rood naar groen. Opgebouwd dus.

Mijn huidwaarden ( die aan die grenzen gekoppeld zijn): in het groen.

Mijn voedselopname: is van rood naar geel gegaan. Twee stappen verbeterd, nog niet groen maar op de goede weg.

Dit is weer gekoppeld aan vertrouwen, wat hard aan het versnellen is, want mijn veiligheidsgevoel staat ook in het groen.

Alleen mijn botwaarden zijn rood geworden.

Daar kijk ik niet van op. Ik was geregeld bont en blauw.

Plus, ik heb nu een meniscus die broodnodig aan rust toe is en bovendien wordt er door krachttraining meer druk op het skelet gezet, waardoor er nieuw botweefsel moet worden aangemaakt. Dit is op termijn gezond, en correspondeert met het gevoel van ondersteuning wat nu ook rood uitslaat. Maar dat geneest door rust, waardoor alles zich nog meer settelt, en is work in progress.

Ik kon ook moeilijk verwachten meteen kant en klaar afgeleverd te worden, maar dit alles binnen vijf weken…tsjonge.

Niet dat ik me nu voel alsof ik geslaagd ben voor een examen, door deze uitslag, maar toch bevestigt het wel dat het af en toe goed is om een tijdje flink over je grenzen heen te gaan. Om ze weer sterker op te kunnen bouwen.
Niks mis mee. Neale Donald Walsh zei het al:
Life begins at the end of your comfortzone.