Last Dance

De laatste training zit erop.

Terugkijkend op wat er in die vijf weken gebeurd is, is dat nogal wat.

Ik heb geleerd hoe te handelen in een gevechtssituatie, en hoe balans te vinden op rare momenten.

Ik heb geleerd dat ik een stuk meer kan dan ik zelf voor mogelijk had gehouden.

En het allerbelangrijkste; ik heb leren doorbijten ( soms letterlijk), en niet op te geven.

Maakt niet uit wie je tegenstanders zijn, want het vaakst ben je dat zelf. In een onzekere bui lukt het soms niet om je onderbewustzijn tot stilte te manen, maar sissen en fluisteren er bange stemmetjes door je hoofd: “je kunt het niet, waarom zou je iets beter kunnen dan een ander?”

Dan krijg je rubberen knieën of voel je je op alle fronten verslappen.

Ik heb doosjes van de zolder in mijn hoofd gehaald en ze opnieuw geopend. Dat was pijnlijk, maar noodzakelijk. De bezem erdoor, om fris opnieuw te beginnen.

Om de boel af te ronden mag ik alles uit de kast halen wat aan bod is gekomen, de koprollen – nu vanuit actie, de ademhaling, de trappen, de stoten en vooral, het doorgaan.

Want uiteindelijk is het dat waar het al die tijd om gedraaid heeft; een gevecht aan te kunnen als je al dood- en doodmoe bent.

Een gevecht is nooit leuk, het is niet mooi, niet stoer en als je kunt moet je het vermijden, maar net als met stress komt het nooit op een moment dat het uitkomt. Nooit als je er klaar voor bent. En meestal als je denkt; nu kan het echt niet erger, I’ve hit rock bottom, moet het ergste nog komen.

Dus kun je maar beter zorgen dat , ook als je dingen niet aan ziet komen, je in elk geval in staat bent ze het hoofd te bieden.

Vandaar nog een rondje extra, en zoals gewoonlijk denk ik er na de eerste worstelpartij weer vanaf te zijn.

Die is al zwaar, ondanks aanmoediging vanaf de zijlijn, maar het verschil met de eerste keer was dat ik nu meer in staat ben openingetjes, hoe klein ook, te zien. Die probeer ik te gebruiken, alleen worden die keer op keer in de kiem gesmoord: hup, terug jij.

Op de momenten dat het niet meer lukt met techniek grijp ik terug naar de ouderwets vrouwelijke manier – ik krab tot bloedens toe.

Who cares, ik lig hier te vechten voor m’n leven en als ik me met m’n nagels naar de finish toe moet werken, dan moet het maar met m’n nagels.

Ook een raar gegeven trouwens, mijn hele leven heb ik een soort terughoudendheid gehad om mensen, wat ze ook deden, pijn te doen. Ik kan wel stellen dat die weg is, die terughoudendheid. Heel even flitst er een “ai” door mijn hoofd als ik een stuk vel van Gabriel’s oor tussen mijn vingers voel, totdat ik besef dat ik me daar overheen zal moeten zetten. Mijn armen liggen evenzeer open en daar gaat hij ook niet bepaald teder mee om.

Mezelf bevrijden, daar gaat het om.

Als dat gelukt is kan ik nog een keer aan de bak. Hè? Ik dacht dat ik klaar was. Nee, natuurlijk niet.

Ik mag weer in mijn lievelingsdwangbuis en moet nog een keer los zien te komen.Die allerbelangrijkste les mag ik nu in praktijk brengen: niet opgeven.

Ook al ga ik twintig keer neer, en ik ben moe, zo moe, ik blijf me omhoog werken en terugvechten. Er borrelt van alles bij me op, ik sta hier niet voor niks mezelf in het zweet te werken dus wat heb ik geleerd? Komop. Zelfs professor Harm Kuipers schiet door mijn gedachten, ik probeer alle tools die me zijn aangeleverd te gebruiken, alle lessen van iedereen die op mijn pad is gekomen te benutten. Tegenslag om te zetten naar winst.

Het moment dat ik me los kan rukken slaat niet in als een bom, het duurt even voordat ik besef dat ik mijn eigen grenzen heb verlegd.

Maar dan durf ik het ook voorzichtig toe te laten, ik heb, misschien zelfs voor het eerst in mijn leven, mijn angsten gebruikt  om mezelf te redden. Ik heb ze nu eens niet klakkeloos opzij geschoven maar ze erkend voor wat ze zijn: mijn eigen mentale PK’s om me nog even te boosten als ik dat heel hard nodig heb.

Ik heb een cadeau gekregen wat ik de rest van mijn leven nog heel vaak ga uitpakken.